Stukje Rider, mijn verhaal

In de periode dat mijn man en ik graag een kind zouden willen krijgen, werd ik ingehaald door mijn verleden. Het was niet zo dat ik het seksueel misbruik door mijn vaderdader helemaal was vergeten. Of misschien toch wel. Het zat in ieder geval verstopt onder de vele lagen van mezelf.

Nu ik bezig ben met de Reis, zo noem ik mijn therapie, van verwerking en integratie, kan ik me nauwelijks meer voorstellen hoe ik toen heb geleefd. Toen had ik een totaal ander leven. Ik ging op mijn achttiende het huis uit om te gaan samenwonen met mijn huidige man, had een fulltime baan, was druk met mijn vele hobby’s, ging naar feesten en had veel vrienden.

Ik leefde ogenschijnlijk een normaal leven. Maar dat normale leven was helemaal niet zo normaal. Ik sneed en brandde mezelf, en had een eetprobleem om een ‘normaal’ leven te kunnen leiden. Achteraf gezien was het niet leiden maar lijden. Dit leven heb ik volgehouden tot mijn 25/26ste jaar. Ik zakte letterlijk en figuurlijk door mijn bestaan toen een stukje van de hel van het verleden loskwam in mij.

Niet lang daarna ben ik naar mijn vaderdader gegaan om de confrontatie aan te gaan. Hij ontkende alles. En jaren geleden is hij ontkennend zijn graf ingegaan. Hij heeft zich letterlijk en figuurlijk dood gezopen.

Na de confrontatie ben ik in therapie gegaan met de bedoeling om mijn incestverleden eventjes te verwerken. Eventjes verwerken, want de therapie mocht van mezelf niet langer dan een paar maanden duren. Hup verwerken, boek dicht, klaar. Ik had toen zelfs een datum gepland dat therapie dan klaar moest zijn.

Helaas werkte dat niet zo. Ook omdat het gevolg van de confrontatie met mijn vaderdader was dat ik mijn hele familie ben kwijt geraakt. Ik was al door mijn vader-land gezakt, en zakte ook door mijn moeder-land. Ik stond ineens in niemandsland.

Toen mijn zelf opgelegde datum van de ‘klaar-met-therapie’ daar was, en bleek dat ik nog lang niet klaar was met de therapie, deed ik een zelfmoordpoging. Daarna ben ik opgenomen geweest voor een korte time-out.

Ik ben in therapie gebleven maar dat vond ik toen eerder zwak van mezelf dan goed. Het waren zwarte jaren waarin zelfmoordpogingen, automutilatie en anorexia mijn leven beheersten. De therapie is toen aangepast. De verwerking is stopgezet met als doel eerst stabiliseren.
Mijn route van therapie voordat mijn echte Reis (therapieproces) begon kun je hier lezen.

Het seksueel misbruik begon op zeer jonge leeftijd en stopte ongeveer rond mijn dertiende jaar. Mijn vaderdader was een dominante alcoholist, en met zijn vele gezichten kwam hij voor de buitenwereld over als een aardige hardwerkende man. Mijn moeder was een koude vrouw en in het kort gezegd was ze niet geschikt om moeder te zijn.

Ik ben opgegroeid op een boerderij. Dat geluk had ik als kind. Ik werd omringd met dieren. Tegelijkertijd had mijn vaderdader, door mijn liefde voor de dieren, een manipulatiemiddel die hij heeft uitgebuit. Het zorgde ervoor dat ik zweeg, want ik wilde niet dat hij ‘mijn dieren’ nog meer pijn deed door hen te schoppen en te slaan.

Hij heeft ook mijn dieren seksueel misbruikt. Daar sta je dan als kind, aan de grond genageld als je vaderdader wil dat je de staart van een pink of van je paard vasthoudt, terwijl hij zijn gang kan gaan. Je hebt geen keuze, je moet wel meehelpen want je wilt niet dat je paard bijvoorbeeld schoppen krijgt. Het is een moeilijk ‘hoofdstuk’ voor mij. Maar door ook dit aan te gaan in therapie, is het gelukt om het een zo goed als mogelijk plekje te geven en mijn liefde voor paarden heb ik terug kunnen/durven pakken.

Ik heb heel wat therapiejaren achter de rug en achteraf hadden dingen anders moeten/kunnen gaan wat betreft de therapie, maar het is nu eenmaal zo gegaan. Ondertussen heb ik mijn doel het Vrije Gevoel bereikt, dankzij mijn therapeute met lef die in mij bleef/blijft geloven.

We zijn er dwars doorheen gegaan/gaan, stap voor stap, deel voor deel. Als ik van te voren had geweten wat er allemaal in me leeft, en wat ik eigenlijk allemaal heb overleefd, denk niet dat ik zelf het lef had om eraan te beginnen.

Verwerken is een werkwoord en het is een hele klus om mijn geschiedenis onder ogen te komen. Integratie is niet alleen wanneer deelpersoonlijkheden gaan samenwerken. Integratie is ook als je van een stukje van je verleden bewust wordt, iedere keer opnieuw en opnieuw tot alle stukjes er mogen/durven zijn.

“Ik kan niet meer terug naar hoe ik was, ik heb geen idee waar ik uitkom.“

Het enige wat ik kon doen was doorgaan met mijn Reis. Ik heb heel wat donkere periodes gekend in de uitzichtloze eindeloze diepte. Hoe vaak ik mezelf heb opgegeven is ontelbaar. En als ik kijk waar ik nu sta, ongelofelijk, ik ben zo blij dat ik heb doorgezet, ik leef in Vrijheid! Gelukkig hoefde ik het niet alleen te doen. Ik heb het getroffen met mijn Reisgids (therapeute) en de ondersteuning die ik krijg van mijn psychiater.

En de gouden plak gaat naar mijn vriend, maatje, kanjer, man die naast me staat. Hij is me altijd blijven steunen, hoe moeilijk het soms ook voor hem was. Onze spreuk is: Saampies kunnen wij de hele wereld aan!

Een reis is nooit te ver als je gaat met mensen die in je geloven.
Dit citaat is zo waar en ik wil deze mensen die mij steunen en helpen nogmaals bedanken!

Rider on the Storm